persoonlijk

Dit is mijn leefgebied. Het Limburgse heuvelland. Een ideale setting voor een ochtendwandeling met de hond, een gedachte van de dag via Twitter en dan aan de slag. Thuis, op kantoor in Maastricht of bij de klant. Mooie combinatie tussen dorpsleven en stadsgevoel.

Stapsgewijs van historicus en journalist via PR-man naar communicatieadviseur en moderator. Radioprogramma’s met Rik Felderhof, Maastricht promotie tijdens de Eurotop 1991, PR-manager Vodafone, woordvoerder bij Orbis Medisch en Zorgconcern, communicatiestrateeg OTTO Work Force en eigenaar van Events Company BV.

Een vol leven: reisleider, citatenverzamelaar, liefhebber van Krishnamurti en Van Morrison, dromer, doener, zoon van godsdienstpedagoog en schrijfster van Bijbelliedjes. Liefhebber van het woord. En van de Alpen en Italië. Slogans, ingevingen, wijn, gezelligheid. Hollandse Bourgondiër in Limburg.

Een klant
"Zoals je weet stel ik jouw mening bijzonder op prijs. Waarom weet ik ook niet, je brengt ‘t altijd zo leuk, haha!".

H I S  S T O R Y 

Apostrof De naam van mijn bedrijf is afgeleid van mijn achternaam; 't Lam. Het kleinste en meest onderscheiden gedeelte heb ik uitvergroot. De apostrof is een weglatingsteken. Laat het overbodige weg. En apostroferen is een toneelterm die wordt gebruikt als iemand op het podium zich plotseling tot de ander wendt met een directe gevoelsuiting. Kortom, Apostrof is een prima naam.

Historicus Achter mijn bureau hangt een kopie van het beroemde schilderij ‘la Liberté guidant le peuple’ van Delacroix. Ik heb tenslotte een achtergrond als historicus.. Daar moet je trouwens wel mee oppassen. Machiavelli ondertekende ooit een brief met ‘Nicolo Machiavelli, historicus, comicus, tragicus’.

Zesjes Ik heb nooit zo goed kunnen leren. Hakken over de sloot, zesjes. Totdat ik halverwege de ULO, waar ik uiteindelijk terecht was gekomen, begon te begrijpen hoe het werkte. Het gaat niet om kennis, maar om inzicht. Niet om weten, maar om snappen. Niet om reproduceren, maar om combineren. Vanaf dat moment ging het stukken beter. Ik belandde via omwegen uiteindelijk zelfs op de universiteit. Geschiedenis en communicatiewetenschappen. Met meer geluk dan wijsheid haalde ik, inmiddels halverwege de dertig, mijn doctoraal geschiedenis. Met de hakken over de sloot, zesjes.

Alles wordt nieuw Mijn vader was godsdienstleraar en had zelfs preekbevoegdheid. Als kleine jongen ging ik met hem mee als hij in Lathem of Diemen moest voorgaan. En als hij niet moest preken dan zaten we bij dichter/dominee Willem Barnard in Rozendaal te luisteren naar de tale Kanaäns. Eigenlijk wilde mijn vader zelf ook dichter worden, maar afgezien van een aantal dichtbundels in de jaren vijftig heeft hij dat talent niet verder ontwikkeld. Wel kreeg hij door vakboeken en lezingen enige bekendheid als godsdienstpedagoog. Mijn moeder bleek een groter dichttalent te hebben. De Bijbelliedjes die ze voor mij en mijn broertjes maakte werden door een collega van mijn vader van melodieën voorzien en later door Callenbach uitgegeven. Van de vier bundels Alles wordt Nieuw, bijbelliedjes voor de jeugd, zijn meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Sterker nog, de bundels ´lopen´ nog steeds. Hanna Lam (mijn ouders lieten ´t weg) werd een begrip in protestants Nederland.

Stotteren Vanaf mijn vijfde tot ongeveer mijn achttiende jaar heb ik ernstig gestotterd. Rondom mijn achttiende werd het geleidelijk minder. Op den duur kreeg ik er aardigheid in om bij nieuwe contacten het moment dat men er achter kwam dat ik stotterde zo lang mogelijk uit te stellen. Op den duur was het weg, al zit ik nog steeds wel eens vast op een ´st´ of ´tw´ als ik moe ben. Het leuke van stotteraars is dat zij in de jaren dat ze stotteren heel listig gebruik leren maken van equivalenten met een lagere stotterdrempel. Als ´stoel´ lastig was zei ik ´zetel´, als ´twee´ lastig was, zei ik ´een paar´. Toen ik eenmaal wat makkelijker begon te praten, kon ik mijn mond niet meer houden en bleek ik behoorlijk taalvaardig. Ik ging radioprogramma´s maken, werd reisleider, volgde een lerarenopleiding, werd communicatieadviseur en dagvoorzitter en verdien nog steeds mijn geld met praten. Turn your scars into stars, maak van je zwakte iets sterks.

Limburgse vrouwen Reclamegoeroe Bert de Vries vond mijn relatie met Limburg niet spannend genoeg. "Kom op Paul, dat je er al jaren wont zegt niets, jij moet toch wat beters kunnen verzinnen" . Ik dacht even na en riep toen spontaan en niet geheel ten onrechte: "Ik heb alleen maar Limburgse vrouwen gehad". Bert sloeg mij krachtig op mijn schouder: "Prima verhaal, niets meer aan doen".

Krishnamurti Ik ben een fan van deze bijzondere Indiase leermeester. Krishnamurti werd voorbereid om wereldleraar te worden, maar hij weigerde deze rol uiteindelijk: ‘de waarheid kan niet georganiseerd worden’. Hij wilde vrij zijn en kon dus uitsluitend namens zichzelf spreken. Hij wilde absoluut geen volgelingen: ‘Op het moment dat u iemand volgt, keert u de waarheid de rug toe’. Volgeling ben ik dus niet, wel fan. Ik lees zijn boeken regelmatig en citeer hem wel eens. Zoals: ‘je kunt de wind niet uitnodigen, je moet het raam openzetten’.

Always believe in your kippenvel Ik heb een aantal ouderwetse cahiers, waarin ik opvallende uitspraken noteer. Uit de krant, uit boeken of gewoon uit het dagelijks spraakgebruik om mij heen. Zo zei harmonicavirtuoos Jean Toots Thielemans ooit in een interview met de VPRO-gids ‘always believe in your kippenvel’. Een bijzondere zin, zomaar ergens op een grijze pagina. Ik heb dat citaat een tijdje achterop mijn visitekaartjes laten drukken. Dat maakte diepe indruk.

Prijzen Als publiciteitsstunt bedacht ik in mijn studententijd voor het Werftheater een prijs voor opkomende cabaretiers. De ‘stimulatiesteen’. De prijs was namelijk een baksteen met een koperen plaatje erop. Toen ik afscheid nam als programmeur en kaartjesknipper kreeg ik zelf een stimulatiesteen. Jaren later won ik de tweede prijs van het toenmalige Europese dagblad The European met een slogan voor een Europese campagne om de verdeeldheid na het verdrag van Maastricht te herstellen. ‘Maastricht means bridge’ luidden mijn slogan. Letterlijker kan je Mosae Trajectum ook niet vertalen.

Van PR tot acquisitie Toen ik PR-man was van de Provincie Limburg ontdekte ik dat de communicatiefunctie in een organisatie meer is dan een doorgeefluik. Eigenlijk is het een drietrapsraket. De oppervlakkige functie is die van doorgeefluik. Vertaler van vastgesteld beleid. De tweede functie heeft te maken met het advies bij de beleidsvoorbereiding. Slimme beslissers betrekken de communicatiefiguur al intensief bij de afwegingen die aan de beslissing vooraf gaan. De derde functie gaat nog verder. Hier voegt de communicatiefiguur zelf iets toe aan het product dat hij verkoopt. Als het verhaal dat je kunt vertellen te mager is kan je het opkloppen of zorgen dat het verhaal steviger wordt. Zo haalde ik in mijn Provinciejaren Global Panel van Den Haag naar Maastricht en begeleidde de organisatie. Dit prominente internationale congres beleefde drie afleveringen in Limburg met gasten als Shimon Peres en de Argentijnse president Menem. Daarnaast was ik nauw betrokken bij de komst van het European Journalism Center naar Maastricht.

Maastricht Events Company Tijdens een lunch bij Simply Bread hoorde ik aan een belandend tafeltje een onvervalste Amsterdammer met een jongeman over kantoorruimte in Wyck praten. Nu had ik toevallig net een kantoor te huur, dus ik mengde me opportunistisch in het gesprek. Enkele minuten later stonden we in de beschikbare ruimte, die erg in de smaak viel. Maar we spraken vooral over de mogelijkheden op de markt voor bedrijfsuitjes in Maastricht en het heuvelland. John Bes was namelijk van plan zijn succesvolle Amsterdam Events Company formule ook in Maastricht te ontwikkelen en zocht derhalve niet alleen een plek, maar ook een relatienetwerk in het Zuiden. Ook aan dat laatste kon ik hem helpen. Het eind van het liedje was dat ik een huurder en John een partner had. Ik inmiddels eigenaar van Events Company, met de handelsnamen Maastricht Events Company en Antwerpen Events Company.

Kek setje Apostrof en Events Company zijn naast elkaar gevestigd in de elegante Alexander Battalaan in het Maastrichtse stadsdeel Wyck. Twee robuuste, maar toen ik ze kocht niet meer zo heel erg fraaie panden. Het ene pand was nogal verveloos, het andere was ernstig gemutileerd door een misplaatst groot raam in de voorgevel, en beide gevels waren grauw en slecht gevoegd. In 2005 vond een ingrijpende gevelrestauratie plaatst en kwamen er een kek setje tevoorschijn.

Eerste video news release in Nederland Tijdens de Eurotop 1991 werd voor het eerst in Nederland gebruik gemaakt van een Video Neuws Release. Een verzameling losse rechtenvrije videobeelden van Maastricht en omgeving, met ter toelichting een uitvoerige shotlist. Deze beelden werden door verschillende media nog jarenlang gebruikt.

Happy birthday Ik krijg nog steeds kippenvel als ik terugdenk aan de nacht na de Eurotop in Maastricht. Na middernacht kwamen Ruud Lubbers, Jacques Delors en Hans van den Broek voor de afsluitende persconferentie in het MECC. Er was akkoord over de Europese eenwording bereikt. De internationale pers begon spontaan ‘happy birthday’ te zingen. Het was immers de verjaardag van Hans van den Broek. Dat wist men door de zakagenda die wij de pers namens Maastricht hadden gegeven. Het kalendergedeelte begon precies op maandag 9 december, de eerste dag van de Top. In mijn eigen handschrift hadden we de tekst European Summit Maastricht op maandag en dinsdag laten drukken. En omdat ik gehoord had dat Hans van den Broek op de 11e jarig is, had ik de handgeschreven boodschap ‘birthday Hans van den Broek’ laten drukken. De pers zong, ons cadeautje werkte en ik kreeg kippenvel.

Parcours opgericht Al jarenlang doe ik naast mijn betaalde advieswerk ook allerlei onbetaald werk, vooral in sectoren die mij liggen. Een mooi voorbeeld is Het Parcours, de uitmarkt van Maastricht, waarvan ik een van de oprichters was. We begonnen met een bevlogen idee, wonnen de harten van cultureel Maastricht, wisten overheid en bedrijfsleven voor ons te winnen en realiseerde uiteindelijk een jaarlijkse reeks prachtige uitmarkten, met soms tegen de 100.000 bezoekers. Leerzaam, leuk, inspirerend.

Je komt er rijker vandaan Het Bonnefantenmuseum kampt al jaren met een tegenvallende bezoekersstroom. Vooral de Maastrichtenaren laten het afweten. Alexander van Grevenstein besloot een Loesje-achtige affichecampagne de lanceren om de eigen bevolking naar het museum te lokken. Een trendbreuk. Geen beelden, maar woorden, geen kleur, maar zwart wit. Ik maakte de meeste teksten. ´Dat kan mijn kind ook´ voor een moderne kunsttentoonstelling, ´´knutselen en klauteren´ voor een kindermiddag en ´je komt er rijker vandaan´ vanwege de actie met gratis toegang tot het museum.

Een droge droom Toen de Maas voor de tweede keer overstroomd was vond het Ministerie van Verkeer en Waterstaat het welletjes en liet een studie doen naar mogelijkheden om toekomstige overstromingen te voorkomen. Toen het rapport klaar was werd ik gebeld voor een titel. Ik werkte toen bij de Provincie Limburg en kon in de Haagse ogen soms gevat uit de hoek komen. Zo had ik de Limburgse delegatie bestaande uit de heren Kievits, Kater en ´t Lam tijdens een vergadering eens voorgesteld als de Maastrichtse menagerie. Een droge droom, riep ik spontaan. Men kwam niet meer bij, maar mijn suggestie viel af. Het werd: ´de Maas meester´ of zoiets. Toen ik een paar maanden later een debat voor Studium Generale over de Maas moest leiden heb ik ´een droge droom´ als titel voorgesteld. Nu had ik wel succes. De hele stad hing vol met affiches met die tekst. Overigens had ik enkele maanden eerder een debat geleid over de ontwikkeling van Maastricht Airport tot grote luchthaven. ´Limburg ziet ze vliegen´ luidde de door mij bedachtte debattitel. Burgemeester Bert van Goethem van Beek was not amused. De affiches werden door hem persoonlijk uit het gemeentehuis verbannen.

Iets betekenen voor mensen  Aan het einde van de vorige eeuw had Trajekt behoefte aan een betere positionering. Nog niet iedereen was doordrongen van de nieuwe missie en bovendien dreigde er een gemeentelijke bezuiniging. In een brainstorm met het managementteam lukte het maar niet de kern te pakken te krijgen. Totdat we te spreken kwamen over ieders persoonlijke motivatie. De goede bedoelingen rolden over tafel, totdat een één van de MT-leden zei: “iets betekenen voor mensen, daar gaat het om”. Zo ontstond de slogan ‘iets betekenen voor mensen’. Om die mensen voor wie Trajekt iets wilde betekenen een gezicht te geven werden foto’s gemaakt. Foto’s van mensen uit de verschillende doelgroepen.En deze foto’s kwamen op de cover van het Jaarverslag 1999. Op een hele bijzondere manier.  Tijdens het drukken werd de drukpers namelijk om de 100 exemplaren stilgezet, om van coverfoto te kunnen wisselen.Het Jaarverslag 1999 kreeg op die manier 12 verschillende voorkanten. Tijdens een speciale raadsvergadering boden de 12 gefotografeerden ‘hun’ Jaarverslag aan de politiek aan. Waarop Roger Hageman fijntjes informeerde welke van deze 12 doelgroepen zou moeten worden wegbezuinigd. Trajekt behield de subsidie en had een aansprekende slogan. Roger liet de 12 voorkanten inlijsten. Ze hingen sindsdien naast zijn vergadertafel. We keken er nog wel eens samen naar. Roger altijd met een grote glimlach. Het was een goede actie.

Groeten uit Landgraaf Ik heb in 2005 een aantal brainstormbijeenkomsten geleid over de toekomstvisie van de Gemeente Landgraaf. In het wat academische verhaal dat uiteindelijk op papier kwam werd duidelijk dat Landgraaf meer moest inzetten op toerisme en op het benadrukken van de ligging in het groen. Ook werd gesteld dat de gemeente veel opener moest opereren in direct contact met de burgers. Ik heb geweigerd om een publieksversie van het rapport te maken. Mijn stelling was dat je het publiek niet serieus neemt als je een gewichtig stuk op de vergadertafel hebt liggen en de burgers afscheept met een popi-versie. Schrijf gewoon een helder verhaal dat voor iedereen te begrijpen is en verschuur die academische conceptversie. Zo geschiedde, al dachten ze aanvankelijk dat de door mij geopperde titel een grap was. Maar het ging toch om dat vakantiegevoel voor bewoners en bezoekers….? Het rapport heet daarom Groeten uit Landgraaf.

Guus van Eck In 1991 was ik van mijn werkzaamheden bij de Provincie Limburg vrijgesteld om de Maastricht Promotie rond de Eurotop te coördineren. Al snel waren we het er in de beleidsgroep over eens dat we met een herkenbare inhoudelijke boodschap Maastricht als bijzondere, Europese stad moesten positioneren. Maastricht Europe 1992. Ons verhaal was klaar, maar we wisten nog niet hoe we het moesten verbeelden. Hoteldirecteur Stef Vleugels bood uitkomst. Hij had met het oog op de Eurotop een kunstenaar gevraagd wat illustraties voor menukaarten en wijnetiketten te maken. Maar deze kunstenaar, Guus van Eck, had veel meer gemaakt dat het hotel kon gebruiken. Of wij niet geïnteresseerd waren. Dat waren we. Guus van Eck werd de illustrator van de Eurotop en al onze PR-uitingen waren door zijn artistieke handschrift herkenbaar. Eén verhaal, één beeld. Onze aanpak oogstte veel lof en tot de dag van vandaag wordt het werk van Guus van Eck gebruikt bij de promotie van Maastricht. Guus woont en werkt in Italië en maakt nog steeds prachtig werk. 

Statue of Libertel Toen ik anderhalf jaar vanuit mijn eigen bureau interim PR-manager van het prille Libertel was kwam mijn contact met Guus van Eck goed van pas. Libertel wilde overeenkomsten afsluiten met een aantal Amerikaanse mobiele netwerken. Maar Libertel was een te kleine speler om echt serieus genomen te worden. Het zou dus moeilijk zijn om tijdens een conferentie in San Fransisco met de CEO’s van die netwerken in contact te komen. Guus maakte voor onze belangrijkste prospects een gouache van het Vrijheidsbeeld. Op de sokkel stond Statue of Libertel, uit de toorts kwam het oranje Libertel-dolfijntje en de skyline was aangepast aan de plaats van vestiging van de betreffende CEO, wiens naam op het kunstwerk vermeld werd. Het korte begeleidende briefje ging over Guus, kunst, Italië, Beatrix, Hillary Clinton en een beetje over Libertel. Ze hapten stuk voor stuk

1300 keer Guus van Eck Het succes van de Statue of Libertel-actie leidde tot een tweede vraag. Kan die Guus van Eck niet een eindejaarsgeschenk voor ons personeel maken. Ik had er een hard hoofd in, want ik vind een zeefdruk of litho niet bijster origineel. Bovendien weet ik dat Guus er niet zo dol op is. Ik belde Guus in Gazzo en we bespraken de mogelijkheden. Guus opperde dat hij ook originelen zou kunnen maken. Het was half november en Libertel had toen 1300 personeelsleden. Binnen een uur hadden we een deal en Guus ging meteen aan de slag. Wekenlang heeft hij niets anders gedaan dat gewerkt aan die Guiness-achtige opdracht. 1300 originele gouaches in vier weken. Hij klaarde de klus en de inlijster maakte overuren. Inmiddels had ik de (ook nationale) pers enthousiast weten te krijgen. Het weekend voor Kerst werden de 1300 werken in het naburige Bonnefantenmuseum tentoongesteld in een gratis expositie waar 2000 bezoekers op af kwamen. Het Libertelpersoneel was door dit alles behoorlijk opgewarmd en de gouaches werden met open armen ontvangen.

Let me whisper in your ear Minder geslaagd was de actie die ik rondom het concert van de Rolling Stones voorgesteld had. Hij ging namelijk helemaal niet door. Libertel was sponsor van het concert op het Haagse Malieveld, maar contractueel mag er bijna niets van de Stones. Je krijgt een song om het concert te promoten en een handvol meet & greet tickets. Verder mag je expliciet iets met de Stones of de songs. Dat vond ik jammer. Er moest toch een tongue-in-cheek-achtige manier zijn om Libertel aan de Stoner te koppelen. In een geleend Stones songbook vond ik bij Angie de regel ‘let me whisper in your ear’. Ik zag al grote billboards voor mij, petjes, T-shirts…met alleen die regel en daaronder simpel het Libertel-logo. Onze juristen beaamden dat het zou kunnen, maar Libertel durfde het niet aan. De meet & greet ticket hebben we aan verstokte Stonesfans gegeven die op die manier hun idolen konden ontmoeten. De Telegraaf vond het een fantastisch initiatief, maar mocht de foto´s niet gebruiken. Dus ook die publiciteitskans mislukte. Voor straf ben ik niet naar het concert gegaan.

Op hete kolen Op verzoek van Parkstad Limburg studeerde de Commissie Dewulf op een toekomstperspectief voor die regio. Ik werd gevraagd de uitkomsten in een zestal brainstormbijeenkomsten met het ‘maatschappelijk middenveld’ te willen bespreken. Het rapport bevatte enkele frisse ideeën, alleen de tekst was gortdroog. Tijd om het geheel te herschrijven was er niet. Dan maar een cosmetische ingreep. Een nieuw voorwoord, pakkende hoodstukinleidingen, andere kopjes en een nieuwe titel. In het voorwoord schetste ik onderwerpsgewijs de voorspoedige ontwikkeling van Limburg en de Euregio, om daarna telkens te constateren dat Parkstad achterblijft: “Vanwege ons ongeduld -en omdat we gebruik willen maken van de energieke spirit uit het naar ons gevoel teveel weggepoetste mijnverleden- hebben we onze visie op de toekomst van Parkstad ‘op hete kolen’ genoemd”. De titel werd met graagte omarmd en door deze aftrap liepen de debatten een stuk soepeler.

15000 stakende metaalarbeiders en Anita Meijer Als dagvoorzitter heb ik opdrachten gedaan voor de VVD en de PvdA, voor werkgeversorganisaties en voor de FNV. Voor de FNV moest ik eens in de Jaarbeurs in Utrecht het podium op tijdens een stakingsdag in de metaal. Gesprekjes met kaderleden en Lodewijk de Waal en Anita Meijer aankondigen. De enorme hallen waren gevuld met een kolkende menigte van rumoerige metaalarbeiders met spandoeken, toeters en bellen. De organisatie sprak trots over 15.000 mensen. In die omstandigheden past geen nuance. Bijzinnen vervallen, de toon wordt opzwepend en de dictie Bordewijkiaans. “Beste mensen……” brulde ik. Het werd stiller. “Beste mensen…”. Het werd nog stiller. “Wat willen we vandaag?”. Men aarzelde even. ”Staken!!!” riep een groep. “Wat willen we vandaag?” herhaalde ik. ”Staken!!!” brulde de 15.000 metaalarbeiders. De stemming zat er in en de stakers aten uit mijn hand. Die kerel in dat pak op het podium sprak hun taal. Ik vond het nog leuk ook.

Liefde voor het leven In 1989 werd ik PR manager van de Provincie Limburg. Mijn taak was Limburg promotie. Persreizen, Eurotop, evenementen, congressen, acties, campagnes. De laatste grote campagne maakte ik in opdracht van de gezamenlijke Limburgse VVV’s. Samen met Fons Bruijs. Onder het motto Limburg, liefde voor het leven worden doelgroepen in de rest van Nederland bewerkt om naar Limburg te komen. Fons bedacht ‘liefde voor het leven’, ik ontdekte dat je van die ‘b’ een lekker groot hart kan maken, Guy van Grinsven maakte prachtige foto’s en amen ontwikkelden we de radio en TV-spots.

Johan Cruyff, Jozef Luns, Annie MG Schmidt, Mies Bouwman, Prins Bernhard en Willem Drees In mijn studententijd ben ik door Rik Felderhof gevraagd om radioprogramma’s te maken voor de NCRV. Hij werd mijn leermeester. Het begon met amusementsprogramma’s en eindigde bij Hier en Nu en het maken van documentaires. In de tien jaar dat ik radioverslaggever was heb ik goed leren spreken, goed leren luisteren, goed leren interviewen en vooral ook goed leren selecteren en samenstellen. Het is een fantastisch vak. Je moet snel de essentie kunnen pakken, je moet een band met je gesprekspartners kunnen opbouwen, maar ook weer niet teveel met ze meevieren. Elke uitzending moest uitdagend zijn en dus moest elke ontmoeting spannend zijn. Of het nu met bovenstaande bobo´s of met onbekende mensen was.

Reisleider In mijn studententijd was ik radioverslaggever, manager van een cabaretgroep, programmeur van een theatertje en reisleider. Als reisleider ben ik tien jaar lang in de zomer met Amerikanen door Europa getrokken. Kunstreizen, koorreizen, veteranen, studenten, jazzbands. In het voorjaar arrangeerde ik voor de koren en jazzorkesten ook nog de optredens in de verschillende Europese steden. In diezelfde periode leidde ik twee cruises met Nederlandse gasten. Door de Middellandse Zee en door de Noord/Europese wateren. Ik was nogal eens weg in mijn studententijd, naar Leningrad of Cairo, Rome of Kopenhagen, Wenen of Edinburg. Het vertraagde mijn studietempo ernstig, maar ik raakte goed thuis in Europa en in de engelse taal.

Balkenende en mijn linkeroor Voor de Kamerverkiezingen van 2002 wilde de Limburgse Werkgevers Vereniging een lijsttrekkersdebat. Omdat Dijkstal, Balkenende en Melkert zo kort voor de verkiezingen nooit op het zelfde moment in Roermond te krijgen waren, ging ik met een camera en een vragenlijst naar Den Haag. Een panel ik Roermond zou later op de opnames reageren. Alledrie spraken zij zich uit over enkele Limburgse issues, waaronder de A-2. Balkenende ging (goed geïnstrueerd door Jos Hessels) het verst. Als hij premier zou worden…. Bij de vertoning van de opnames in de zaal te Roermond zat de nieuwe burgemeester van Maastricht vooraan in de zaal. Hij vroeg de opnames meteen op en heeft Balkenende tot vervelens toe aan zijn belofte herinnerd. De tunnel komt er en de quote van Balkenende is vaak herhaald. Mijn linkeroor ziet u rechts in beeld.

Reichiaans lichaamstherapeut Geluk is het bewustzijn van groei. Met het oog op mijn persoonlijke ontwikkeling heb ik jarenlang allerlei cursussen, workshops en trainingen gevolgd. Avatar, NLP, ontketening, mannenwerk, meditatie, psychologie. Het meest bijzondere was de opleiding tot Reichiaans lichaamstherapeut. Willam Reich was een tijdgenoot van Freud. Hij ontdekte dat zielenpijn zich niet uitsluitend geestelijk, maar ook lichamelijk manifesteert. Mensen die psychisch vast zitten hebben ook lichamelijke blokkades. Door die lichamelijke blokkades weg te nemen lossen de psychische problemen op. De navolgers van Reich vermengden zich met die van Bagwan en er ontstond een spannende mengelmoes van overtuigingen en technieken. Tijdens intensieve, bijna trance-achtige sessies zoekt de therapeut bij de heftig ademende cliënt de lichamelijke blokkades op en knijpt er flink in. De pijn transformeert uiteindelijk tot bevrijding.

Beste vraag Aan Frits Bolkestein: ‘Hoe weet u dat toch allemaal zo zeker?’ Antwoord: ‘Omdat ik weet dat het zo is’.

Slechtste vraag Tegen iemand in publiek: “Wat wilt u daarop zeggen meneer?”. Antwoord: “ik ben een mevrouw”.

Beste antwoord ‘Jouw kutbedrijf’. Antwoord aan John de Wit, CEO Vodafone, die toen er iets fout dreigde te lopen verbijsterd uitriep: ‘wat is dit voor een kutbedrijf’.

Slechtste antwoord ‘Ik stel hier de vragen’. Antwoord aan een geïnterviewde die mijn opinie over het besprokene vroeg.

Tussenshot Als radiojournalist was ik favoriet tussenshot bij persconferenties. Mijn TV-collega’s maakten namelijk altijd ook even wat beelden van de aanwezige journalisten om als tussenshot te kunnen gebruiken. En ik ontdekte dat ze daarbij vooral belangstelling hadden voor beweging. Een journalist die een bladzijde omsloeg, een notitie maakte, aan zin hoofd krabde, of op zijn pen zoog….TV is beweging. Ik maakte er een sport van om telkens een toepasselijke beweging te maken als de camera de zaal in zwenkte. Dan belde ik tevoren naar huis om aan te kondigen dat er een goede kans was dat ik in het Journaal te zien was bij de persconferentie van Nijpels over de milieubelasting. En verdomd……

Volvo Het was lente 1975. Ik ging naar de garage omdat er een Peugeot 404 te koop stond voor 1600 gulden. En ik zocht een stoere studentenvakantieauto. Maar die Peugeot had roest aan de dorpels, dus ik aarzelde. Daarnaast stond een Volvo 144 voor 1700 gulden. Over stoer gesproken. Het werd de Volvo en sindsdien ben ik dat merk trouw gebleven, een vergefelijk overspel daargelaten. De 144 was het begin van een mooie reeks. Voor de liefhebbers: een 123 GT, twee 244’s (ik looks like a tank, it drives like a tank, it is a tank), een 245 Polar, een 780 Bertone, een XC70, een XC90 en momenteel een C70 en een puntgave 1800 ES.

Vrouwelijke auto Volvo is een mannelijk merk, getuige ook het logo. Ter compensatie heb ik daarom ook een vertederende rode Kever Cabrio. De ideale auto om in het zonnetje vanuit het Heuvelland naar Maastricht te rijden. Onthaasten met een stalen gezicht in een vrouwelijke auto. Brede heupen en een open mind. Mijn Kevertje fungeerde als trouwauto voor Claire en Ron en figureerde een paar keer in advertenties. Raar dat auto´s mannelijk zijn. Zij ziet er lekker uit.

I am IOM Ik vind het altijd belangrijk dat medewerkers zich maximaal associëren met het bedrijfsbeleid. Als Shell inzet op hulpvaardigheid en ‘Shell helpt’ als slogan kiest, dan wil ik het liefst dat alle medewerkers een petje ophebben met hun naam: ‘Jan helpt’, ‘Piet helpt’, ‘Klaas helpt’. Voor OTTO Uitzend Kracht heb ik op die wijze de company slogan ‘OTTO werkt voor twee’ gepersonaliseerd. Alle 2000 medewerkers kregen een T-shirt met hun naam en het company-motto. Aan het einde van een tweedaagse personeelsbijeenkomst over de toekomststrategie van the International Organisation for Migration kwam het persoonlijk commitment aan het beleid aan de orde. Boven het zojuist vastgestelde mission statement schreef ik I am IOM. Dat vergeten ze nooit mee.

Podia Als dagvoorzitter kom je nog eens ergens. In de RAI, de Jaarbeurs, het MECC. In kastelen, conferentiehotels en cafézalen. In kerken, theaters, bioscopen, scholen, gemeentehuizen, voetbalstadions en af en toe in de open lucht. Steeds gaat het er om dat je de juiste toon weet te zetten. Dagvoorzitten is sfeer creëren. Soms werkt een zaal tegen, soms mee. Als je tussen de rekwisieten van de Lion King in de coulissen van het Circus Theater staat te wachten tot een welbespraakte ondernemer met een goed verhaal is uitgesproken, dan is het aankondigen van de volgende spreker een makkie. Maar als je in een benauwde zaal met een slechte geluidsinstallatie de volgende nietszeggende ijdeltuit moet interviewen, dan wordt het trekken en duwen.

Eigenaardig Dat was de titel van een tentoonstelling over de genius loci van Limburgse kunst in het Museum Spaans Gouvernement. Voor hetzelfde museum bedacht ik de actieslogan ´spaans benauwd´ toen de Gemeente dreigde de subsidiekraan dicht te draaien.

Indianenverhalen Ik ben jaren reisleider geweest. Met Amerikanen Europa door. Vooral de beleving van tijd was een voortdurende bron van vermaak. Een oude dame die zich afvroeg waarom Windsor Castle zo dicht bij de luchthaven Heathrow was gebouwd. En een kerk uit de 14 eeuw is dus voor Columbus gebouwd. Reactie van jongere: Who built it, the Indians?